Verliezen is altijd lastig. Soms voel je een verlies jarenlang. Soms blijft het ook maar even hangen. Het ligt er natuurlijk aan hè, wat je verliest. En wat er (dus) aan vast zit. Wie wat en waar, zeg maar. Verlies je een spelletje met vrienden of verlies je de liefde van je leven. Of… krijg je wellicht een rode kaart terwijl je met je oranje vrienden een partijtje voetbal speelt en zorgt dat er (mede) voor dat je land eruit wordt geknikkerd. Eén ding hebben alle verliezen gemeen; er is altijd één moment. Eén moment waarop het daadwerkelijk onherroepelijk is. Nee, eigenlijk zijn er twee momenten. Want daarna is er dat ene moment. Dat moment waarop het inzinkt. Dat je beseft dat het echt gebeurd is, en wat de consequenties zijn. Dat moment dat de wereld even stil staat. Dat moment dat je beseft dat je dit voortaan met je meesjouwt. Dat moment dat cameramensen zo goed weten te vangen. Dat is het moment dat het verlies het gevoel raakt, het moment dat misschien wel het verlies definieert.
Maand: juli 2021
De hond moet weer een stuk stiefelen om mij bij te houden. Hij moet af en toe iets doen onderweg immers, en raakt dan behoorlijk achterop. Ik loop wel, maar zie niet echt iets. Ik ken het hier ook wel, loop er al 20 jaar, maar dat maakt niet uit het is altijd mooi. “Hé hallo, heb je haast ofzo?” Het stemmetje in mij roert zich weer eens. Eh nee, eigenlijk niet, denk ik terug. “En waarom die haast dan? Doe effe rustig man. “Tja, ik denk dat ik mijn gedachten probeer bij te houden, denk ik naar hem.“ Is dat niet raar? Zij zouden jou toch bij moeten houden?”
Dat is ook nog eens een gedachte ja. Daar moet ik even stil van staan. Hond blij (maar kijkt wel wat verwonderd naar mij op), stemmetje blij (en triomfantelijk).
Rustig wandel ik verder. Die gedachten zijn toch al lang buiten bereik. Misschien hebben ze zelfs wel een ander hoofd gevonden inmiddels.