Verliezen is altijd lastig. Soms voel je een verlies jarenlang. Soms blijft het ook maar even hangen. Het ligt er natuurlijk aan hè, wat je verliest. En wat er (dus) aan vast zit. Wie wat en waar, zeg maar. Verlies je een spelletje met vrienden of verlies je de liefde van je leven. Of… krijg je wellicht een rode kaart terwijl je met je oranje vrienden een partijtje voetbal speelt en zorgt dat er (mede) voor dat je land eruit wordt geknikkerd. Eén ding hebben alle verliezen gemeen; er is altijd één moment. Eén moment waarop het daadwerkelijk onherroepelijk is. Nee, eigenlijk zijn er twee momenten. Want daarna is er dat ene moment. Dat moment waarop het inzinkt. Dat je beseft dat het echt gebeurd is, en wat de consequenties zijn. Dat moment dat de wereld even stil staat. Dat moment dat je beseft dat je dit voortaan met je meesjouwt. Dat moment dat cameramensen zo goed weten te vangen. Dat is het moment dat het verlies het gevoel raakt, het moment dat misschien wel het verlies definieert.